Το διήγημα εμφανίζει στο μεγαλύτερο μέρος του τα χαρακτηριστικά ενός υπνοβατικού συστήματος όπως αυτό έχει εξετασθεί στα πλαίσια του σεμιναρίου. Είναι δηλαδή ένα κλειστό σύστημα κίνησης σε δεδομένες και γνωστές συνθήκες χώρου, με μια συνεχή ανανέωση του χρόνου -μια επανάληψη που φαίνεται και από τον τρόπο που τελειώνει το διήγημα- και ένα ισχυρό αποβλέπειν που είναι η εξουδετέρωση του εχθρού και η επίτευξη του ασφαλούς καταφυγίου.
Από την άλλη υπάρχουν στιγμές ρήξης αυτού του συστήματος. “Ξυπνήματα” αποκάλυψης της πλανερής ασφάλειας -όπως το ξύπνημα του υπνοβάτη που βρίσκεται στην άκρη του μπαλκονιού και όχι στο κρεβάτι του- στιγμές τραυματικής ματαίωσης που οδηγούν στην αϋπνία. Κι αυτό γιατί δημιουργούν νέα δεδομένα που απαιτούν επαγρύπνηση και υπερδιέγερση στο βαθμό που προκαλούν Άγχος. Αυτό όμως είναι μια νέα συνθήκη εγκλωβισμού και σύγχυσης σε μια παραμορφωμένη από το θυμικό πραγματικότητα όπου τα πράγματα γιγαντώνονται και φαντάζουν απειλητικά στην προσπάθεια να λυθεί αυτό που βασανίζει, να επουλώθει το τραύμα.
Οι δυο αυτές συνθήκες εναλλάσσονται και τελικά στο διήγημα εμφανίζεται μια διαρκής εναλλαγή υπνοβατικών και άυπνων καταστάσεων. Αυτός που αγρυπνά, αυτός που βλέπει και αυτός που υπνοβατεί εναλλάσσουν ρόλους σε μια κατάσταση διαταραχής κατοικίας.