περιγραφή διηγήματος

Το διήγημα περιγράφει τη διαμονή ενός ζώου στην υπόγεια κατοικία του στην οποία επιδιώκει την ασφάλεια ενός καταφυγίου. Πρόκειται για μια κίνηση επίσχεσης στον εαυτό, μια άρνηση του κόσμου που αποτυπώνεται στην κρυμμένη φωλιά, στο ρίζωμα ενός λαγουμιού. Όλη η δόμησή του στηρίζεται σε μια κατασκευαστικότητα και μια αισθητική του κρυμμένου που οργανώνει στο εσωτερικό του κτίσματος έναν τόπο απουσίας του εξωτερικού κόσμου και της εχθρότητάς του. Η μόνη επικοινωνία του κτίσματος με τον εξωτερικό κόσμο είναι αυτή που του εξασφαλίζει την αυτάρκεια: μια είσοδο και μικρές, ακίνδυνες στοές που επιτρέπουν τη διέλευση του αέρα και των μικροθηραμάτων.
Το Κτίσμα που συγκροτείται από στοές, γαλαρίες και διαδρόμους είναι ένας πραγματικός λαβύρινθος που αντανακλά και συνδιαμορφώνει τη δαιδαλώδη σκέψη του κατοίκου του και χαρακτηρίζεται από τον ίδιο, ως οχυρό. Όλη η περιγραφή της φωλιάς έχει γίνει για να ξεγελάσει τον εχθρό αλλά τελικά δημιουργεί μια παγίδα για τον ίδιο.
Έτσι, ενώ στην αρχή του διηγήματος εμφανίζεται να βιώνει μια ήρεμη και ευτυχισμένη ζωή, όπως αναφέρει: “κοιμάμαι τον γλυκό ύπνο της ειρήνης, της ικανοποιημένης επιθυμίας του πραγματοπιημένου στόχου ενός σπιτικού”, στη συνέχεια η συνειδητοποίηση της ενδεχόμενης εισβολής του εχθρού αναιρεί όλη την μέχρι τότε θεώρησή του για το κτίσμα. Η γνώση αυτή είναι ένα βίαιο ξύπνημα που τον βγάζει από την ψευδαίσθηση. Έκτοτε στρατεύεται στον εντοπισμό, στην αναγνώριση και εξουδετέρωση του εχθρού. Βρίσκεται σε μια κατάσταση συνεχούς άμυνας στην οποία ενισχύει διαρκώς το κτίσμα και τα μέτρα προστασίας του δρώντας με μια αμφιθυμική αναποφασιστικότητα. Σε μια κατάσταση κυριευμένη από το θυμικό επιδίδεται σε ένα νέο κτίζειν. Κάνει σπασμωδικές κινήσεις που διαταράσσουν τη γαλήνη της φωλιάς, αφήνοντας ίχνη που προδίδουν το κτίσμα, στην προσπάθειά του να το διορθώσει. Το πλάσμα είναι κυνηγημένο, σε αδιέξοδο και το διήγημα τελειώνει ή μάλλον διακόπτεται.