Sunday, December 3, 2006

το κτίσμα_ 01

"Το κτίσμα αποτελεί ίσως μεγαλύτερη προστασία απ’ όση φανταζόμουν ποτέ και απ’όση τολμώ να φανταστώ όσο βρίσκομαι μέσα στο κτίσμα. Έφτανα στο σημείο να με κυριεύει η παιδιάστικη επιθυμία να μην ξαναγυρίσω ποτέ πια στο κτίσμα αλλά να εγκατασταθώ εδώ κοντά στην είσοδο, να περάσω τη ζωή μου παρακολουθώντας την είσοδο και να έχω διαρκώς ολοφάνερη μπροστά μου την αποτελεσματικότητα της προστασίας που θα μου παρείχε το κτίσμα αν βρισκόμουν μέσα του. Απότομο είναι όμως το ξύπνημα από τα παιδικά όνειρα. Τι είδους ασφάλεια είναι αυτή, που επιτηρώ εδώ; Είναι αλήθεια θεμιτό να κρίνω τον κίνδυνο που διατρέχω όταν είμαι μέσα στο κτίσμα βάσει των εμπειριών που αποκτώ εδώ έξω; Είναι μήπως ίδια τα ίχνη που οσφραίνονται οι εχθροί μου όταν εγώ δεν βρίσκομαι στο κτίσμα; Κάποια ίχνη μου σίγουρα υπάρχουν, όμως σίγουρα όχι σε όλη τους την έκταση. Και μήπως δεν είναι το σύνολο των ιχνών μου η προϋπόθεση του συνηθισμένου κινδύνου; Οι δοκιμές δηλαδή που κάνω δεν είναι παρά μερικές, αν όχι λιγότερο, προορισμένες απλώς να με καθυσηχάσουν και σαν ψευτικός εφησυχασμός να με εκθέτουν σε μέγιστο κίνδυνο. Όχι, τελικά δεν παρακολουθώ όπως νόμιζα τον ύπνο μου, εγώ είμαι που κοιμάμαι ενώ ο εξολοθρευτής αγρυπνά".
Franz Kafka, Το Κτίσμα, μετ.Αλεξάνδρα Ρασιδάκη, Άγρα, Αθήνα, 2001.

1 comment:

gregorios pharmakis said...

δοκίμασε μικρό σχόλιο. πολύ ωραίο κομμάτι.